Deze vraag wordt wel eens gesteld door de kleine middenstander aan de klant die een bestelling heeft geplaatst van een bepaald gewicht. Begrijpelijk, want je mag van niemand verwachten dat hij op het oog op de gram nauwkeurig het gevraagde gewicht op de weegschaal kwakt. Dat kan dus wel eens wat meer of minder zijn. Hoewel, minder? Ik heb nog nooit de vraag gehad of het wat minder mag zijn. Niet dat die gewichtigdoenerij nooit eens wat te weinig is de eerste keer, maar gewoon omdat er in dat geval dan nog wat wordt toegevoegd. En dan rijst dus de vraag waarom er in het geval van een surplus niet wat af gehaald wordt? Simpel. Omdat dat commercieel niet handig is. En heb je ooit in antwoord op die vraag horen zeggen: “Nee”. Of: Ja hoor, maar ik betaal natuurlijk maar een pond”? Nee, dat doen wij niet omdat andere klanten ons dan een armoedzaaier vinden.

Waarmee maar gezegd is dat de consument zich vaak laat naaien. Dat weten de reclame-boys ook natuurlijk. En daarin zie je nu een trend die gebaseerd is op de vaste overtuiging van die coke-snuivers dat de doelgroep een stel wezenloze sufneuzen is. Veel van die Looie-Loeki-kandidaten gebruiken namelijk percentages in hun reclame-uitingen. “Door 94% van de vrouwen als beste bevonden”, en dergelijke loze kreten zijn bijna usance. En als de snelle jongens nog meer indruk willen maken, schreeuwen ze dat het ‘klinisch bewezen’ is. Klinisch? Wat is dat voor een bewijs? Het enige juiste antwoord is ‘Geen’. De marketeer die beter heeft opgelet op LOI-cursus zegt daarom ook dat die term te nietszeggend is en vervangen moet worden door ‘wetenschappelijk bewezen’. Ja, hoor. De bevindingen van het uitermate belangwekkende onderzoek naar het volumeverhogende vermogen van shampoo door prof. Dr. C.H.A.R. Latan zijn gepubliceerd in Science van maart 2015….

In dit verband is het relevant dat de laatste jaren geklaagd wordt over het niveau van het onderwijs te alhier. Het Nederlands van de meeste studenten is onder de maat en rekenen kunnen ze ook niet best. Nee, en dat is nogal eufemistisch zelfs. Regelmatig hoor je mensen beweren dat ze er voor 200% zeker van zijn. Kijk, kijk. Dan weet je wel heel zeker dat die gast echt niet begrijpt wat hij zegt. Toppunt van dit soort stupiditeit zag ik vandaag in een gratis app. Daarin wordt dus glashard beweerd dat de betaalde versie de kans op succes met 241% vergroot. Niet met 240 of 250, nee met 241%. Daarmee is het toch wel duidelijk dat dit niet zomaar een wilde gok is, hè? Je vraagt je natuurlijk wel af hoe ze dat gemeten hebben! En tegelijkertijd snapt iedereen dat het percentage over de succeskans nooit 100% zal zijn. Laat staan 241! Immers, de kans dat iets succesvol is impliceert altijd dat er ook een kans is dat het niet werkt! .

Maar erger is de volkomen onwetendheid van de auteur van dit proza over wat percentages feitelijk uitdrukken.

 

 

 

Details

Hits: 20

Eén keer per jaar ging ik als jochie graag naar de kerk. Met kerstmis. De nachtmis. Dan ging het hele gezin in twee auto’s – katholiek hè – naar vliegbasis Volkel. Daar was elk jaar in een hangar een nachtmis voor een select gezelschap van een paar duizend man (m/v/l/h/b/t/i). Des nachts om 00.00 uur begon het feest. Dat waren nog eens tijden! De dienaar Gods voerde zijn performance op achter een altaar voorin in de hangar, geflankeerd door twee straaljagers (De vrede op aarde moet je bevechten was toen de kerstgedachte). Geen JSF of F16 natuurlijk; we hebben het over de tijd van de StarFighter. Die dienaar Gods had twee maatjes want het was natuurlijk wel een mis met Drie Heren, zoals dat heette. (Of dat echt zulke heren waren valt te betwijfelen met de kennis van nu, maar goed.) Die heren werd bijgestaan door een regiment misdienaars die rondsjouwden met eten, drinken en ook belachelijk grote boeken van links naar rechts verplaatsten. Die acolieten zwaaiden ook nog wel eens met een vat wierook rond om de discipelen te bedwelmen. Zaterdag weedrook zondags wierook.
Het voor ons kinderen nogal imponerende tableau rond het tabernakel was extra imposant door de kerstbomen links en rechts. Niet zomaar een paar dennenboompjes, nee sparren van dik twintig meter hoog. Met honderden lichtjes versierd. Echt wel cool! Vooral omdat het in zo’n hangar hartje winter echt stervenskoud is!
Enfin, een gewone wekelijkse zondagsmis duurt gemiddeld drie kwartier en dat waren kwartieren waar geen eind aan leek te komen, kan ik je vertellen. Die nachtmis in Volkel duurde ongeveer drie uur! Die waren voorbij voordat je het wist. Veel sa-hamenzang want er was ook een kinderkoor. Niet Kinderen voor Kinderen want bestond nog niet. Het zal wel Kinderen voor Kapelaans geheten hebben, ofzo. Vanzelfsprekend mocht het gepeupel allemaal meezingen met de traditionals. Dat was lachen want er was elk jaar wel een tiepje dat vond dat ze – ja echt waar, meestal was het een ‘ze’ - geweldige vocale kwaliteiten had en vooral ook vond dat de hele vliegbasis dat moest kunnen horen. Door de volumeknop van haar stembanden tot de max open te zetten en/of een octaaf hoger te zingen dan de rest van die amateurs. Één keer hadden we het geluk dat zo’n zelfbenoemde lijster in de rij achter ons zat. Die presteerde het om zeer volumineus het Gloria met ongekende uithalen en trillers te zingen. Wij boeren zongen gewoon Glo-ho-ho-ho-ria maar mevrouw de barones van Kapsones tot Aanstelleritus zong: Glo-glo-glo-glo-ria! Mijn oudere en baldadige zusje lag helemaal krom van het lachen en ging prompt meedoen met die bijzonder deftige versie. Wat haar een bestraffende por van moeders opleverde natuurlijk.
Diezelfde zus had meer kerkelijke streken. Zo kwam er regelmatig een gezang voorbij met een behoorlijk gristelijke tekst: Oh Heiland open wijd de poort. Als zesjarige wist je natuurlijk echt niet wat een heiland was, dus ze ging er vanuit dat ze dat wel verkeerd verstaan had en maakte er iets van wat voor een kind uit een boerendurp veel logischer was: Oh weiland open wijd de poort. Dat werd een evergreen in onze familie.
Eén nachtmis is me nog meer bijgebleven dan anderen. Dat jaar stroomden we na de zegen van de heer en zijn dienaars de hangar uit en bleek de wereld helemaal wit te zijn. Dan ga je toch wel even twijfelen aan je ongelovigheid. (Maar ja, strikt genomen is geloven natuurlijk niks anders dan twijfelen.)
De nachtmis werd traditiegetrouw afgesloten met een kerstontbijt en famille. Kerststol, roomboter en…. de traktatie van het jaar: worstenbroodjes!

Details

Hits: 23